Ik bad op één ‘golflengte’ mee en herinnerde me gelijktijdig op een andere ‘golflengte’ een soortgelijke ervaring in de zeventiger jaren. Na 12 jaar Thailand waren we in Nederland teruggekomen en ik zocht eigenlijk nog naar aansluiting. In die tijd waren J.E. van de Brink, Jacques Roose, Karel Hoekendijk met zijn vrouw voor mij indrukwekkende personen. Ik weet zeker dat ze zich in dit seminar hadden kunnen verheugen. In de loop van de volgende drie dagen leek het mij alsof ik mevrouw Hoekendijk’ s karakter steeds meer tegen kwam in Elsi. Ze legde de regels vast waaraan voldaan moest worden, zoals dat paste in de kerkelijke wereld die ze vertegenwoordigde. Ze stond erop dat die regels gevolgd werden en je mocht niemand lichamelijk aanraken, behalve dan het hoofd. Ze gaf ook les over hoe je onderscheiding kon krijgen en een profetisch woord.

Elsi komt al meer dan tien jaar in Oostenrijk en heeft veel aanhang. Ze gaf mij gelijk al een goed voorbeeld wat je kunt doen in deze kerkelijke cultuur en wat niet.

Het was ook zeer ontroerend om te zien dat hoe iedere deelnemer persoonlijk gezegend werd. De aanbiddingsleider had kinderverlamming gehad en kon moeilijk lopen en maar kort staan. Hij werd genezen in deze dienst en stond toen heerlijk te stralen.

Bij het afscheid zegende ik Elsi ’s handen. Ik vroeg de Heer om kracht na deze inspannende dagen. Vooral ook omdat deze toer nog voor ruim twee weken door zou gaan. Ik merkte hoe er duidelijke een stroom van kracht via mijn handen haar lichaam beroerde. Ze antwoorde met een dankbaar lachje.

Dit gebeurde niet in Nederland maar in Rooms Katholiek Oostenrijk. Ik was in het Klooster van Hartberg, wat een charismatisch/Rooms Katholiek Huis van Gebed is. De twee Indiase vrouwen waren nonnen en de oudere meneer was een priester/professor van een seminarie in de buurt van New Delhi. Over hem vertel ik een volgende keer.