Dan kon mijn gezin wel met me mee. De Interkerkelijke Charismatische Zendingsconferentie in Bangkok in 1972, werd een hoogtepunt in mijn werk. Ongeveer 200 zendelingen schreven zich in. Ik werd gevraagd om iets te vertellen over emotionele genezing. Ik weet nog hoe ik verbaasd vroeg:

“emotionele genezing? Wat is dat?”

Ik kreeg een boek in handen dat daarover ging. Ik begon het te lezen en ineens brak een vloedgolf van tranen los toen ik mijn kindertijd en jeugd herinnerde. Dit was de eerste keer dat ik huilde om me zelf. (Ik had geen problemen om tranen in de ogen te krijgen als het om anderen ging). Het verhaal van de soldaat met het pistool op mijn hoofd stond ineens levensgroot voor ogen. Ik vertelde de Heer dat ik me realiseerde dat ik, als zendeling, die soldaat moest vergeven en ik maakte een duidelijk wilsbesluit om dat te doen. Ik zei tegen God:

“Ik weet niet hoe ik dat kan doen met mijn hart.”

Ik was zo woedend, zo verdrietig… Er was zoveel kapot gegaan in mijn leven door de Tweede Wereldoorlog, de nasleep, mijn ouders, en tenslotte die soldaat. De Heer bevestigde dat, het was alsof hij me zei:

    “Je hebt gelijk, Téo, je kunt dit ook niet zelf van harte doen. Ik ben de enige die dat kan en ik wil het je leren hoe je van harte             kunt vergeven. Kom in de school van vergeving. Als het soms een beetje te moeilijk is in de klas, mag je naar het schoolplein             gaan om te spelen. Wanneer ik denk dat je het leren vergeven emotioneel weer aankan, roep ik je wel naar binnen.” 

Deze “school van vergeving” duurde voor mij twaalf jaar. In 1984 liep ik naar een Heilig Avondmaal dienst en dacht opnieuw aan die soldaat. Geheel onverwacht kwam de gedachte naar voren

“die man moet nu 80 jaar zijn of hij is dood… Dan hoop ik dat ik hem ontmoet voor de troon van Jezus.”

Ik was even geshockeerd maar toen begreep ik dat mijn woede om wat hij gedaan had tot rust gekomen was. Ik begon luidkeels het Hallelujah van Hände te zingen!

“Nu weet ik hoe je niet alleen een verstandsbesluit kunt nemen om te vergeven, maar ook hoe je gevoelens er in harmonie mee kunnen komen.”

Dit is een les die ik heel vaak heb kunnen gebruiken als ik met mensen die getraumatiseerd waren door wat anderen hen aandeden. De bevroren woede, het ingehouden verdriet kan zo intens, zo diep zitten. Daarom heb ik ook mensen kunnen leren hoe ze woedend kunnen zijn, zonder te zondigen (Efeze 4:26). Het idee van ” de school van vergeving” heeft ook veel overlevenden van misbruik geholpen die problemen hebben met vergeving van hun daders door hen voor te stellen dat ze Jezus kunnen vragen:

“Heer, ik ben zo woedend, wilt U in deze woede komen en het schoonmaken van wat er niet goed is?”

Als het soms weer even te moeilijk is om het gebeurde onder ogen te zien vanwege het ontdooien van bevroren woede en ze nu iemand wel wat aan zouden kunnen doen, mogen ze “naar de speeltuin gaan” en even genieten van het leven wat ze nu hebben. Totdat de Heer zegt:

“kom maar weer binnen, laten we nog eens samen kijken naar dit stukje van wat er gebeurd is.”

Het zegenen van woede is vaak een eye-opener voor zulke personen. Ik vertel ze dan dat woede energie is en die energie heb ik zelf nu al bijna 60 jaar goed kunnen gebruiken! 

In 1974 was er een samenkomst met Loren Cunningham, de oprichter van Jeugd met een Opdracht (Youth with a Mission, YWAM). Een van de broeders gaf me een woord van de Heer

“Téo, God heeft je een Open Deur gegeven die niemand kan sluiten.”

Op weg naar huis ging ik langs de postbox. Er lag een brief van Anne van der Bijl, de oprichter van Open Doors Internationaal. Hij drong er bij mij op aan om terug te komen naar Nederland en hem te helpen in de problemen die hij in die dagen ervoer.  We hebben die vraag een poosje laten bezinken en besloten toen om inderdaad terug te keren naar Nederland.