Hoofdstuk 10 – Het praktisch toepassen van principes van de Kracht van Vrede in de Rooms Katholieke Kerk.

*Maranatha: Het komen van de Heer*

Maranatha is een belangrijk begrip dat we in KV dienst steeds weer uitleggen.  Het heeft twee betekenissen. Marana-tha: Kom Heer Jezus *in deze situatie* en Maran-atha: de Heer* komt (toekomende tijd) terug…* Het werd in Israël gebruikt als een uitroep, wanneer de koning op een inspectie tocht zou gaan. Boodschappers gingen dan vooruit met de uitroep:
Maran-atha: de koning komt, maak de weg gereed. Er kwamen steeds weer stenen naar boven in de velden waar gewerkt werd. Die werden dan op de weg naast het veld gegooid. De wegen waren ook vanwege wind en regen in kuilen en modderpoelen veranderd, dat moest in orde gemaakt worden ´maakt recht de weg van de Heer´. Mensen die problemen hadden zeiden tegen elkaar:
Maran-atha, de Koning komt, we gaan onze problemen aan hem voorleggen.
Wanneer de koning dan kwam, zeiden ze, Marana-tha: Heer, kom in deze situatie, help ons dit op te lossen. Dit bidden we ook vaak in de situaties in  het leven van mensen die problemen hebben.

*The noodzaak van schuld belijden.*

Het onrecht dat zovele getraumatiseerde personen ervaren, maakt dat men vaak boos is op God en zeggen: `waar was U toen dat gebeurde, waarom hebt U toen niets gedaan om me te beschermen´? Het gevoel van wraak zit bij velen heel hoog. Er is troost in het begrip: Kom O Heer, in deze situatie en ook ´één keer zal God komen om wraak te nemen´. Dat is iets waar Christenen troost in vinden. Iemand heeft eens gezegd: “de beste manier om wraak te nemen op daders is door *nu* goed te leven”.

In de Rooms Katholike theologie heeft de biecht een belangrijk plaats. Vooral mensen die rondlopen met moord-gedachten voelen zich schuldig. Dan kunnen ze dit bij een priester belijden en de opluchting van “vrijspraak” te ervaren. Deze vrijspraak is een sacrament, een middel tot onze
geestelijke heil. Dit belijden van ons onvermogen heb ik ook zelf ervaren als een enorme steun. Het geeft ook RKoverlevenden van Misbruik een betere toegang tot het `vrijkomen van schuld-gevoelens” dan veel protestanten die de autoriteitsuitspraken van een priester “je bent vergeven” moeten missen.
Ik was al jaren vertrouwd met een persoonlijke omgang met God. Toch waren er dingen gebeurd in mijn leven die ik wel beleden had t.o.v. God, maar nooit uitgesproken had met een medechristen. Dit waren zaken die me bleven hinderen. Nog vóór ik officieel RK was geworden ging ik naar een priester, die met groot geduld luisterde naar mijn 45 minuten durende schuldbelijdenissen. Met autoriteit zei hij aan het einde van mijn verhaal:
“Téo, ik spreek je vrij van je schuld”. Het voelde alsof een zware laag van mijn schouders rolde. Ik geloof dat dit is één ding dat Protestanten ook kunnen doen. Toen ik nog actief in de Protestantse wereld had ik soms teams bij me die zich op een gegeven ogenblik in de hoeken van de kerk opstelden en dan kon men kiezen waar men naar toeging om hun zonden te belijden. Ik
vergeet nooit meer hoe er een oud vrouwtje naar twee dames toe ging, Ze liep letterlijk gebogen onder haar schuldgevoelens. Toen ze na een tijd haar verhaal gedaan had en de vrijspraak ontvang van deze zusters, richtte ze haar rug recht en kwam met een stralend gezicht met een brede glimlach
terug naar haar plaats.

Een jonge kerel van nog geen dertig had een vervelende scheiding achter de rug. Hij had nooit de tijd genomen om de grondoorzaken van het vastlopen van zijn huwelijk onder ogen te zien. Toen hij zijn misbruik verleden in zijn jeugd kon doordenken, vanwege een diepe ervaring van de vrede van God,
kon hij ook beter begrijpen waar hij zelf in de fout was gegaan. Als Permanent Diaken had ik wel een wijding ontvangen maar geen kerkelijke toestemming om iemand `de biecht af te nemen`. Ik kon hem wel helpen om zijn verleden te verwoorden en hoe hij dat kon uitleggen aan een priester.
In een biecht moet je vertellen wat de zonden waren, hoe vaak je deze begaan hebt en je moet ook berouw tonen en bereid zijn om ertegen te vechten. Op een keer ontdekte hij iets in zijn verleden wat hem met diepe schaamte vervulde. Hij vroeg me of ik niet de biecht wilde horen en hem vrij te spreken. Ik zei: `lieve broer, de Bijbel zegt dat als we onze zonden belijden, dan vergeeft Jezus je. Je kunt het allemaal vertellen aan Jezus, in mijn tegenwoordigheid, als je dat wilt doen, ga je gang of je
besluit om dit te doen bij een priester. Wel, hij koos ervoor om het bij mij te doen. Toch voelde hij dat dit niet genoeg was. Hij ging later naar een priester toe om toch nog enkele dingen met hem door te praten. Toen kwam hij terug om te vragen of ik hem wilde helpen met zijn verzoek tot “het ngeldig verklaren van zijn kerkelijk huwelijk”. Dit was een nieuw probleem wat ik nog niet eerder had  eegemaakt. De leer van de Kerk t.o.v. het huwelijk stelt dat er situaties zijn waarin een kerkelijk  uwelijk als ´niet-geldig´ verklaard kan worden. 1) Als één van beiden de intentie had om geen  inderen te krijgen. 2) als iemand in een huwelijksvoltrekking is gemanipuleerd. Een huwelijk dat is gebaseerd op een persoonlijke keuze voor Gods aangezicht, kan niet door een wereldse rechtbank ontbonden worden.

Zijn wettelijk gescheiden vrouw verklaarde t.o. kerkelijke medewerkers dat ze absoluut geen kinderen wilde en zo verkreeg hij de vrijheid te overwegen of hij nog een keer kerkelijk wilde trouwen met iemand die God en de Kerk wel wilde gehoorzamen.

*Shalom*

Shalom is een belangrijk concept van uit het Oude Testament dat ook vandaag nog vaak gebruikt  ordt. Het betekent welzijn in geest, ziel, lichaam en financieel. St. Paulus was een missionaris die voor het probleem stond om het Hebreeuwse Shalom te vertalen in het Grieks.

Hij kon dat niet met éen woord doen. Dus koos hij ervoor om twee worden te gebruiken:

–       Vrede in het Grieks: de afwezigheid van oorlog en

–       Genade: de goedheid van God dat we onverdiend ontvangen en is verbonden met het  ebreeuwse woord Hesed (God glimlacht tegen ons). God als een barmhartige vader zegt met een glimlach: ´er is geen oorlog meer tussen ons.  Ik weet hoe er dingen zijn verknoeid in je leven en dat je woest op Mij was of nog bent. Ik houd echter onvoorwaardelijk van je. Ik accepteer dat en ik nodig je uit om je te laten vullen met mijn liefde voor je. Laat mijn glimlach je pijn verzoeten!

Het lichamelijk ervaarde feit van “vrede met God” stelt ons in staat om verdrongen herinneringen van het verleden onder ogen te kunnen zien. Ik heb God als een geweldige Gentleman leren kennen die ons heel voorzichtig door het ´slagveld van het verleden´ helpt heen te gaan. Het is juist dit punt
waar een pastoraal werker voorzichtig moet zijn en we geen pijnpunten aanspreken, vóór dat de persoon daaraan toe is. Als God dingen naar voren brengt in de herinnering van de persoon, is het mogelijk tijd dat onder ogen te zien. Het kan zijn dat we tegen Hem zeggen: ´Heer, dit is me nu even te veel´ en dan kunnen we aan Hem dat teruggeven (1 Cor. 10:13). We kunnen ook feiten onder ogen leren zien en het Hem vertellen, met dankzegging (Filip.4:6-8). God gaat dan je hart en je denken  eschermen door een ´muur van vrede´ om je heen.

Ik vertel vaak dat mijn eigen emotionele wonden in mijn hersenen maakten dat ik soms reageerde als een knulletje van acht jaar. Ik begon te merken dat bij spontane kinderlijke reacties de ´vrede van od´ me begon te waarschuwen en zei ´nee, Téo, doe dat nu niet´. Dit beschermde ook mijn omgeving. Zodat die dan geen last had van mijn kinderlijke reacties.

Een aantal jaren geleden was ik in India en wandelde ik langs een kleurrijk wiel waar je in een klein bakje moest plaatsnemen. Dan had je een goed uitzicht van uit de hoogte over het feestterrein. Een stem in me zei: ´daar wil ik in´… echter, het grote wiel was niet in gebruik…

Ik antwoorde deze stem: dat kan niet, het is niet in gebruik. Gelijk voelde ik een stampvoetende reactie in mijn been: ´Ik wil dat´!

Glimlachend zei ik tegen me zelf ´daar is die achtjarige jongen weer´… Ik zei: ´Nee dat gebeurt niet´. Tot mijn verbazing zei hij ´dan wil sleetje rijden, van de heuvel naar beneden…´. Ik antwoorde ´wanneer we terug zijn in Oostenrijk en het heeft gesneeuwd, dan doen we dat´! Ongeveer vijf weken later had het gesneeuwd. Ik vond ergens een slee en Grote Téo en Kleine Téo gingen de heuvel af. Wat hebben we gelachen… Sinds die tijd heb ik ervaren dat hij ouder is geworden.

*De Kracht van Vrede en Zegenen*

Hoe en wat kunnen we eigenlijk zegenen.

Wanneer we zegenen willen we de liefde van God meedelen. Hij houdt van iedereen en wij kunnen zegenen, tenzij God ons waarschuwt dat niet te doen.
Hoe kan je zo een besluit nemen? Voor mijzelf geldt de regel dat ik een innerlijke zekerheid moet hebben, een bewustzijn: ´God glimlacht naar me.´
Dan is het O.K.  Als ik die innerlijke zekerheid niet heb kan ik niet veel doen. Dat kan vraagtekens oproepen bij sommigen. Ik zeg steeds tegen mijn cursisten: ´leef in de realiteit van Filip. 4. Wanneer je dat alles zo gedaan hebt en je hebt God kunnen danken maar de onzekerheid blijft in je hart, ook al zijn er andere bemoedigende gevoelens: wacht dan. Je moet je oog gericht houden op Jezus en Zijn vrede. Je kunt dan tegen iemand die om een zegen vraagt zeggen: ´Ik moet eerst met God er over praten wat ik kann zegenen´.

Er was eens een dame die na de dienst vroeg om gezalfd te worden met olie ter genezing. Ik was een deel van de oudstenraad en we vormden een cirkel om haar heen. We baden in stilte. De voorganger vroeg: ´wie heeft er geloof om te beginnen´? Niemand reageerde. ´Ik heb ook geen geloof op dit moment om voor genezing te bidden´ zei de voorganger. De dame explodeerde in woede. Dit toonde dat haar houding niet correct was. `We gaan hier over bidden en we zien elkaar volgende week weer terug´. Toen we elkaar weer ontmoetten was er een deemoedige vrouw én geloof om te bidden en kreeg ze de zegen waar ze om vroeg.

*Zegenen*

God begon met zegenen (Gen.1). Hij zag dat het goed was en zegende het. Zegenen is het uitspreken van goede woorden in de naam van Jezus. We zijn allemaal priesters. In de kerk zijn er priesters die een speciale roeping en functie hebben. Er is echter ook ´de priesterschap van alle gelovigen´.
In Vaticaan II is juist ook zo bevestigt dat gelovigen ook priesters zijn met een taak in de wereld.

Je kunt zegenen met je ogen, zelfs zonder een woord te zeggen, gewoon door een zegen te denken. Zo hebben ze op tenminste 4 plaatsen in de hersenen neuronen gevonden die reageren op gevoelens en gedachten, die dan door de ogen en door de stem worden over gebracht. Door deze spiegel neuronen kunnen we dus ook onze gedachten/gevoelens van zegenen overdragen op een
ander. Als ze open staan voor ons, kunnen ze die zegen dan ook ontvangen.
Als ze zich afsluiten gebeurt het niet.

We kunnen een kind zegenen, een zoon of een dochter. We kunnen elkaar zegenen in goede en slechte tijden. De Heer is altijd bij ons. Een moeder was zo bezorgd om haar zeventienjarige zoon. Hij was van een open knul verandert in een gesloten boek. Ze vroeg me wat ze kon doen? Ik stelde haar
voor elke avond aan de Heer te vragen om haar wakker te maken, wanneer Hij wilde dat ze hem zou zegenen. Dan moest ze opstaan en 5 – 10 minuten voor de deur van zijn kamer, hem zachtjes te zegenen. Al het goede dat ze in hem zag kon ze zo gebruiken om te zegenen. Wanneer hij naar school was kon ze ook zijn kamer binnen gaan (maar raak niets aan!) en ook zijn kamer zegenen met Gods liefde en Tegenwoordigheid. Ze deed dit drie maanden lang. Toen vertelde ze me dat hij weer een open boek was voor haar, maar dat ze ´alleen maar die pagina´s las, die hij haar te lezen gaf´. Dit zegenen had haar angstige reactie verandert in een reactie van geloof. Ze kon hem ook van haar ´weg laten groeien´ Het geestelijk schoonmaken van zijn kamer maakte ook dat ze wist Jezus woont hier. Dit alles deed veel voor de houding die ze uitstraalde naar haar zoon. Tenslotte was er een nieuwe en stabiele moeder/zoon relatie met vrijheid voor hen beiden.

Op een van mijn reizen zat ik in de bus in Californië. Een dame stapte in en kwam naast me zitten, we wissleden enkele opmerkingen en ik hoorde aan haar accent dat ze Nederlandse was. Ik ging verder in het Nederlands en er ontstond een levendig gesprek. Ze vroeg me ook wat ik deed en ik vertelde
iets over mijn werk met getraumatiseerde mensen. Toen vertelde ze me in een paar zinnen wat er voor traumatische voorvallen gebeurd waren vóór ze naar Amerika emigreerde. Ze vroeg me: kunt U me nu helpen? Ik vertelde haar enkele principes. Toen volgde er van haar een meer gedetailleerde
beschrijving van de pijnlijke voorvallen. Ze was verbaasd dat ze nu de vrijheid vond hier over te praten. Ze had al heel wat counselors gehad, maar kon deze voorvallen in haar jeugd niet over haar lippen krijgen… Ik legde haar uit dat ze als jong meisje dit in het Nederlands had ervaren en toen kende ze geen Engels. Ze had een Nederlandstalige counselor nodig om hulp te krijgen. Toen begreep ze het. Plotseling was zij op haar bestemming en moest ze snel uitstappen. We hadden geen tijd meer om adressen uit te wisselen.

*De Kracht van Vrede en de hulp van Heiligen*

Een mevrouw had verschrikkelijke ervaringen gehad met haar eigen moeder. Ze was altijd aan het zoeken naar moederlijke types om zo liefde te ontvangen die ze in haar jeugd niet had gekregen. Toen we over de realiteit van Moeder Maria en haar verbazingwekkende liefde begonnen te praten, begon ze fysiek deze onvoorwaardelijke liefde van Maria te ervaren. Dit veranderde haar hele kijk op het leven.

Een man was schaamde zich verschrikkelijk omdat hij seksueel misbruikt was. Tot hij het verhaal van Thomas van Aquinas las begreep hij hoe deze jonge monnik geleden had onder het misbruik. Hij zei tegen God: ´Wanneer U Thomas van Aquinas hebt aanvaardt, ondanks wat hij meemaakte, dan kan ik werkelijk in U geloven´. Natuurlijk nam het tijd voor hem om te begrijpen dat wanneer iemand je misbruikt, God zich niet voor je schaamt. Hij moest leren dat wanneer een persoon een kind is en niet kan vechten, of zelfs een adult en zich verzet, maar desondanks toch wordt verkracht, hij nog steeds onschuldig is.3

*Het zegenen van de buik*

Petra en John hadden al de smart moeten ervaren van het verliezen van een kind. Daarboven op kwam de pijn dat Petra niet meer zwanger werd. Ze adopteerden Peggy een week na haar geboorte. Al op jonge leeftijd hadden ze haar verteld dat haar lijflijke moeder haar niet kon hebben. Ze was in een studieprogramma en wilde dat niet opgeven voor haar kind. Peggy had altijd een gevoel van ´Ik hoor hier niet, ik voel me hier niet thuis´. Haar ouders probeerden Peggy steeds opnieuw van hun onvoorwaardelijke liefde te overtuigen. Petra was zo bezwaard door dit alles dat ze me om hulp vroeg.
De eerste vraag die ik stelde was ´hoeveel tijd heb je vandaag´? Ze verzekerde me dat ze voldoende tijd had. Ze vertelde uitgebreid over haar jeugd en hoe ze erdoor misvormd was. Ze vertelde over de eerste keer dat haar vader haar bont en blauw had geslagen toen ze zes jaar oud was en dat dit was doorgegaan totdat ze achttien was. Ik begon in heel simpel Duits te praten tegen de zesjarige kant van Petra en moedigde haar aan om de volwassen Petra haar te laten helpen. Dit gaf enige onverwachte reacties. Petra kwam in dat moment in aanraking met de jonge kant van haar gevoelens.
Ze toonde de jonge Petra terplekke haar liefde en omhelsde haar door zichzelf schouderklopjes te geven en lieve troostende woordjes te zeggen. Ik zag toen haar sterke wil en bevestigde dat in mijn zegenen. We zegenden haar buik en ze werd kort daarop zwanger! De goedertierenheid van God had
Petra en John zo diep geraakt, dat ze dit uitstraalden naar Peggy. Toen ze haar vertelde over de nieuwe komende baby brak er iets in haar weerstand en kon ze ook hun ouderlijke liefde accepteren.

*Het zegenen van voeten*

In een van mijn eerste seminaars in Oostenrijk, sprak ik over het ´zegenen van voeten´. In mijn ervaring zijn voeten vaak de enige plaats van het lichaam (bij vrouwen die ernstig emotioneel gewond zijn) waar ze me toestemming geven om hen aan te raken. Ik vroeg aan een vrijwilligster of
ik haar voeten mocht zegenen. Ik had er wat innerlijke strijd over gehad, want ze gaf niet de indruk ernstig emotioneel gewond te zijn. Enigszins geamuseerd zei ze: doe maar… Ik knielde neer en begon goede woorden tegen haar voeten te zeggen. Ineens kwamen de woorden “gehoorzaam de Heer, zelfs als ze niet begrijpt waar je naar toe wilt gaan”. Enkele dagen later was ze in de keuken bezig eten klaar te maken. Ineens voelde ze dat haar voeten zich omdraaiden. Ze zei “wat gebeurt er nu?”…Toen herinnerde ze mijn woorden. Ze liet wat ze in haar handen had vallen en volgde haar voeten. Ze ging de trap op en kwam in de babykamer. Daar lag haar een-jaar-oude baby te worstelen met een lakentje, het zat om zijn keeltje en zijn gezicht liep al blauw aan. God had haar baby gespaard door haar te waarschuwen via haar voeten. Dat jongentje is nu een gezonde volwassenen kerel!

*Het zegen met de ogen, zonder woorden*

Een verpleegster uitte haar frustratie met het feit dat ze in een Staatsziekenhuis geen woord over Jezus kon zeggen tegen een stervende patiënt. Haar taak was nu juist om steeds weer de laatste uren bij een strevende patiënt te zitten. Als ze wel uit zichzelf iets zei over Jezus en mensen zouden dat horen, werd ze op staande voet ontslagen. Ze vertelde me eenvoudig haar nood en vroeg om geduld. Ik begon haar uit te leggen over spiegel neuronen. Hoe ze zonder woorden, toch iets kunt verbrengen als mensen ervoor open staan. Ze was gelijk één en al oor. Na mijn verhaal ging ze terug naar het ziekenhuis en opnieuw zat ze bij een stervende man. Hij kreunde en tolde heen en weer in bed. Ze wist van zijn kaart dat hij Rooms katholiek was. Ze bleef hem aankijken en dacht in zichzelf: “man, ik wens je de vrede van Jezus toe, Hij wacht op je”. Na enige tijd kreeg hij haar ogen in de gaten en staarde terug. Ze bleef hem stil zegenen. Een lichte glimlach kwam op zijn gezicht. Ze dacht “ga nu maar, Jezus wacht op je”.
Zijn ademen werd steeds langzamer en heel ontspannen kwamen de laatste ademtochtjes nog door en met een glimlach ging hij… Heel enthousiast kwam ze me het verhaal een volgende cursusdag vertellen. De Kracht van Vrede via het zegenen zelfs in stilte was voor haar een nieuwe manier van getuigen.

1 1 Peter 2:9

2Mirror neurons IN Wikipedia: Neuroscientist Giacomo Rizzolatti, MD, who
with his colleagues at the University of Parma first identified mirror
neurons, says that the neurons could help explain how and why we “read”
other people’s minds and feel empathy for them. If watching an action and
performing that action can activate the same parts of the brain in
monkeys–down to a single neuron–then it makes sense that watching an action
and performing an action could also elicit the same feelings in people.

3Eden, Dawn, My Peace I Give You: Healing Sexual Wounds with the Help of
the Saints Ave Maria Press. 2012