Het samen vieren van de Mis in de vroege ochtend was een indrukwekkende gebeurtenis. Ik ging al tien jaar naar de Mis, maar om er zelf een actief onderdeel van de Liturgie te zijn is toch nog weer iets anders. Alle studenten waren van kinds af aan al in de kerk geweest. Ze hadden allemaal als altaar dienaren mee gewerkt en ze kenden alle gebeden en liederen die ze bijna gedachteloos konden zeggen en zingen. De meesten hadden al een behoorlijke levenservaring, omdat deze seminarie juist was voor “late roepingen”.

De Priester die de dienst leidde, hield “het brood en de wijn” hoog en bad de woorden van Jezus, wat dan brood en wijn in het Lichaam van Christus veranderde. Dat was het hoogtepunt van de Liturgie. Tegelijkertijd moest ik goed opletten hoe en wat ik moest zeggen en doen. Met de rustige hulp van mijn collega studenten raakte ik gewend aan de dagelijkse rituelen. Voor mij was het steeds weer een intensieve ervaring.

Dr. Lässer de directeur van het seminarie is een zeer inspirerende persoon. Hij was zelf ook een “late roeping”. Hij had jaren als managementconsultant gewerkt, voor hij uiteindelijk besloot priester te worden. Hij vertelde ons ook over de bijzondere manier waarop God hem tot deze stap had geleid.

Ik had me in mijn zielszorg werk wel eens afgevraagd of ik niet “verslaafd was aan het helpen van anderen”. Deze zorg bleek ongegrond. Ik miste mijn counseling werk in het geheel niet. Nu ik een herscholingstraject zat genoot ik ook van de nieuwe uitdagingen.

Al mijn mede studenten hadden gekozen voor het vrijgezel zijn. Sommigen worstelden er mee en vertelden me dat ook. Ik had echter in het geheel geen behoefte om daar wat aan te doen. Daar waren andere helpers voor, als ze werkelijk hulp zochten. Er waren eigenlijk in de twee jaren van mijn herscholingscursus maar twee keer een verzoek voor een pastoraal gesprek.

Ik vond het studeren geweldig. Het was ook wel grappig om zangles te krijgen, om indien nodig delen van de Mis te zingen.

 In het seminarie lazen we ook samen als gemeenschap de Psalmen en delen van het Oude en Nieuwe Testament in het Brevier. Zo leerde ik de Psalmen nog meer te waarderen dan voorheen. Na twee jaar studie en dertig examens in bijna allemaal Theologische onderwerpen was ik klaar om tot Permanent Diaken te worden gewijd.

Het priesterschap was niet mogelijk omdat Wil me verlaten had. De wijding vond plaats in het majestueuze Klooster in Melk. Alle vier van mijn dochters met hun echtgenoten en bijna alle kleinkinderen waren erbij om deze voor mij zo indrukwekkende ervaring mee te beleven. Op het moment dat bisschop Küng mij de handen oplegde wijdde ik me zelf opnieuw toe aan de Heer. Het staat diep in mijn geheugen gegrift wat er in die tien, onmetelijk lange seconden gebeurde. Het verbaasde me achteraf wat voor een effect dit op mij had. In mijn geest zag ik Jezus de handen opleggen op de apostelen en op Petrus om de kerk te leiden. Hoe deze autoriteit weer doorgeven is aan hun opvolgers en zo door de eeuwen heen, tot het bij bisschop Küng kwam en toen op mij. Het was voor mij alsof Jezus ook zijn handen op me legde. Ik heb toen ook een vernieuwde autoriteit ervaren in mijn pastoraal werk en hernieuwde diepe innerlijke rust. Ook naaste vrienden en familieleden die me goed kennen vertelden dat ik in 1973 een oude man begon te worden. Hoe deze ervaring me weer nieuwe elan heeft gegeven.

Ik werd aangesteld in de Sint Stefanus Kerk in Tulln a/d Donau als Permanent Diaken. Samen met twee priesters hadden we elke morgen onze gebedstijd vóór de Mis om acht uur ´s morgens. Deze ochtend gebeden hebben een diepe indruk op me achter gelaten. We zongen en aanbaden de Heer en lazen samen het Brevier.

Naast het helpen als diaken in de Mis, was ik ook betrokken in pastoraat. Vanuit de kerk familie waren dat één of twee gesprekken per week. Een behoorlijk aantal kwamen van mensen van buiten de plaatselijke kerk, die door anderen naar me verwezen werden, inclusief geestelijken en nonnen. Ook de honderden cursisten verheugden zich weer op mijn inzet of moedigden anderen aan om me op te zoeken als ze zich wilden laten helpen in het zoeken van een nieuwe levensstijl.

Ik had opnieuw gevraagd om de helft van mijn tijd te mogen gebruiken in zielszorg plaatselijk en de andere helft ´ergens in de wereld´.  Ik ben heel betrokken geweest bij de verschillende ISARPAC zomerscholen in verschillende landen. In 2015 was het voor het laatst dat ik lesgaf in de Deense school. Ik heb me toen teruggetrokken uit het bestuur en gaf mijn onderwijs- en counseling rol op. Er waren anderen die mijn taken over konden nemen en ik heb ervan genoten te zien en te horen hoe ze het doen.

Samen met Maris Resch, mijn Oostenrijkse medewerkster en andere vrijwilligers organiseren we vier tot vijf cursussen per jaar in Oostenrijk en Duitsland. Ik ben ook alweer drie keer naar de USA geweest waar een Zegenend Helpen groep is ontstaan. Het belangrijkste onderwerp is steeds weer “De vrede van God die onze gedachten en zinnen behoedt, wanneer we onze noden met dankzegging bespreken met God” (Philip. 4:6-8). Deze hulp als startpunt in Trauma Hulpverlening is zo waardevol gebleken.

Wat is eigenlijk Krachtige Vrede en waarom is dit zo belangrijk voor trauma overlevenden? Kan het lichaam schoongewassen worden van die nare ervaringen en worden ze dan uitgewist? Hoe kunnen we diepgewortelde gedragsproblemen veranderen in nieuwe positieve gewoontes, zelfs bijna automatische reacties? Dit komt aan de orde in deel twee. 

Zing liederen voor de Heer, vrienden van God, en prijs zijn heilige naam.