Al spoedig vond ik mijn plaats als Bijbelschool leraar in Zending en Pastoraat in “In de Ruimte” te Soest. Ik sprak af dat ik de halve tijd bij hen zou zijn, dit gaf me ook de mogelijkheid om uitnodigingen te accepteren in het buitenland.

In 1977 merkte ik dat er veel meer kennis nodig was voor de moeilijke pastorale situaties die op mijn bord kwamen. Evangelische Christenen gingen niet zo snel naar een seculaire psycholoog of psychiater.  Er moest wat gebeuren. Studeren, ja, maar waar? Door de twaalf jaren in een Amerikaanse zending, dacht ik veel meer in die cultuurvorm en voelde me niet thuis in de Europese theologische opleidingswereld. We vroegen ons af of we niet moesten emigreren naar de USA. Juist in die periode gaf een vriend me een folder van International Correspondence Institute in Brussel. Een gedisciplineerd studie plan ontstond om naast mijn werk ook nog 20 uur per week te studeren Door iedere morgen voor het ontbijt twee uur en iedere avond laat twee uur te studeren, haalde ik drie jaar later de bachelors graad in Bijbel en Zending. Hierdoor werd een afstand-studie in Fuller University in Pasadena, USAmogelijk.  Mijn thema was Intercultureel Pastoraat. Tijdens deze studie ontdekte ik de “cultuur van misbruik” en hoe men hier als zendeling in zou kunnen fungeren. Geen enkele misbruik overlevende heeft het zelfde verhaal. Ieder ontwikkelt hun eigen verwrongen beeld van de wereld waarin ze leven. Ik zag sommige patronen, maar bovenal dat ze eerst de “Vrede van Jezus” nodig hebben die hun verkrampt lichaam rust kon geven. “Het lichaam herinnert wat het verstand niet weet, want de gevoelens worden wel opgeslagen, maar de feiten vaak vaag of helemaal niet.” Zo was er ook een duidelijke verklaring voor het begraven van de geschiedenis van de soldaat die zijn pistool op mijn acht-jarig hoofdje zette om me te dwingen te vertellen waar mijn vader was. Hoe ´Het Licht van God´ door ons lichaam kan gaan en zo duidelijk kan maken waar we nu aandacht aan moeten geven en hoe “het bloed van Jezus ons schoon wast van alle ongerechtigheid, vooral ook wat iemand is aangedaan.” Het zegenen van lichaamsdelen had veel effect, vooral het zegenen van hersenen en ruggegraat. Deze positieve houding t.o.v. het lichaam droeg er veel aan bij dat cliënten ook hun lichaam in een nieuw, bijbels licht gingen zien.

De studie werd me te veel. Mijn vrouw bedacht, zonder dat ik het wist, een fondsenwerving via vrienden over de hele wereld, om me te helpen mijn studie in Amerika af te maken. Ze veraste me met een vette check! Zo kon ik mijn master graad halen in Cross Cultural Ministries. Mijn internationale werk groeide naast mijn pastorale praktijk in Nederland. In die periode kreeg ik ook een pastorale pagina in het blad Opwekking. Ik ontwikkelde een pastorale cursus Zegenend Helpen waarin mensen leerden vooral goed te luisteren naar de verhalen van misbruik overlevenden. Hoe ze hen konden zegenen, bemoedigen en samen optrekken in hun genezingsproces.  Ds. André de Haan nam een sabbatical en werd een medewerker. De bekendheid vanwege mijn specialistische hulp aan “overlevenden van seksueel misbruik” maakte dat het nodig werd om Stichting Zegenend Helpen op te richten. Er waren enkelen die mijn visie over namen en zelf mijn cursussen begonnen les te geven. 

Jeugd met een Opdracht in Noorwegen ging door een moeilijke tijd en ze vroegen me om hen te helpen. Dit resulteerde in een lange periode van tien jaar, 4 tot 6 x per jaar 8-10 dagen met hen mee op te trekken. Op deze manier leerde ik ook de Lutherse kerk kennen. In een Heilig Avondmaalsdienst ontdekte ik ook dat “brood en wijn” veel meer was dan symbolen: ze vertegenwoordigden de “Werkelijkheid van het Lichaam van Jezus.”

Hospital Christian Fellowship in Denemarken nodigde me uit om een weekend met hen door te brengen. De voorzitter Dr. Vibeke Möller werd zo boos toen ik begon te spreken over seksueel geweld. Ik glimlachte en zei “Vibeke, ik zegen je woede. Het is een geweldige kracht. Doe iets voor Denemarken met die energie.” Een week later nam ze ontslag als docent van de Nurses Training Institute in Arhus en begonnen we samen een organisatie om misbruik overlevenden te helpen. Intussen ging ik in verschillende landen verder met mijn cursussen. We waren een keer samen in Zwitserland toen we mijn werk bespraken en toen kwam de gedachte om naar een plaats te zoeken waar mensen naar toe konden komen, in plaats van dat ik overal naar toe reisde. De Apostolische Pinksterkerk had een groot gebouw in Kolding, daar konden we een zomercursus geven. Intussen had ik ‘From Shame to Peace’ geschreven in Téo-Engels (!) zodat het vertaald kon worden in het Deens voor onze cursisten daar. Een Engelse uitgever zag het wel zitten om mijn boek op de markt te brengen en een goede Engelse bewerking van mijn boek volgde. Ook een Duitse, Franse, Finse, Nederlandse, Egyptisch/Arabisch en Myanmar/Birmese vertaling volgden. We begonnen onze eerste zomerschool in 1992. Dat is intussen uitgegroeid tot een twee-niveau-cursus:

1) De ISARPAC (International School of Abuse Related Pastoral Counseling) en

2) de IPSICC (International PsychotherapeuticSchool in Christian Culture, met een nadruk op het helpen van getraumatiseerde personen).

 Voor ISARPAC gaat men een week per jaar plus een lang weekeinde, vier jaar naar Denemarken met begeleiding en supervisie in eigen land. Dit is een training voor pastorale vrijwilligers. De IPSICC is een erkende Deense beroepsopleiding. Vijf jaar lang gaat men 2x per jaar één week plus een lang weekeinde naar Denemarken, ook weer met begeleiding en supervisie in het land waar men woont. Zo zijn er ook enkele cursisten uit de USA. 

Werken in Oostenrijk

Een Rooms katholiek Charismatische werkgroep in Salzburg stond heel open voor Evangelische protestanten. Ik kreeg een uitnodiging in 1996 om iets te vetellen over Zegenend Helpen. Dit resulteerde in een relatie van ruim tien jaar. Na een aantal seminars werd de cursus afgesloten met een mis. De priester die hierin zou voorgaan vroeg me van te voren wat ik van “brood en wijn” dacht. Ik vertelde hem mijn ervaring die ik had gehad in de Lutherse kerk in Noorwegen.

“Dan geloven we beide het zelfde, wil je me helpen”?

Hij gaf me een liturgische mantel en een taak. Ik herinner me nog levendig de vrede en het wonder in deze Eucharistische dienst. 

Na ook weer tien jaar in Oostenrijk gewerkt te hebben kreeg ik de indruk dat ik mijn werkgebied opnieuw moest verleggen. Een groot afscheidsfeest werd georganiseerd, er was nog één uitnodiging over. Ik zou het Emmaus centrum (voor mensen die aan de rand van de gemeenschap verkeren) in St.Pölten nog bezoeken en het gebouw bezichtigen. De oprichter en directeur Charly Rotenschlager vond echter dat deze gelegenheid gebruikt moest worden om een dag de staf les te geven over seksueel misbruik én een open avond voor vrienden van Emmaus in St.Pölten. Dit gebeurde net in de tijd dat ze een grote hoeveelheid kinderporno gevonden hadden op de computers van het priesterseminarie in St.Pölten en er waren daar ook compromitterende seksuele foto’s gemaakt. De nieuw geïnstalleerde bisschop Klaus Küng had toen kordaat het seminarie gesloten en alle studenten naar huis gestuurd. Seksueel misbruik was dus het onderwerp van de dag. Na afloop van die ene dag in Emmaus vroegen veertig mensen om een cursus. Ik maakte plannen om mijn vertrek uit Oostenrijk nog een half jaar uit te stellen.  Ik stelde als voorwaarde dat Bisschop Klaus Küng zijn toestemming zou geven. Hij was verbonden aan de beweging Opus Dei, die heel vaak met protestantse mensen samen werkt. Hij had mijn boek al ontvangen en hij ondersteunde mijn lesgeven. Hij gaf me ook een heel persoonlijke zegen. 

In plaats van te vertrekken was ik heel druk met cursussen in St.Pölten en de rest van Oostenrijk. De charismatische vernieuwing in de Rooms Katholieke Kerk vroegen ook om cursussen. Marlis Resch, een maatschappelijk werkster in Emmaus  die mee in geholpen had om de cursus in St.Pölten op te zetten, is deze laatste 10 jaar ook mijn naaste medewerkster geworden. Omdat ze nu met pensioen is kan ze zich helemaal geven aan Zegenend Helpen Oostenrijk en Duitsland.

Zing liederen voor de Heer, vrienden van God, en prijs zijn heilige naam.